Gofun is al eeuwen oud. Waarschijnlijk is de techniek ontwikkeld door kunstenaars/monniken die de zorg hadden voor het beeldhouwwerk in de tempels. Het materiaal is zo mooi, dat het zich prima leende voor de vervaardiging van poppenhoofdjes. Japan heeft sowiezo een bijzonder lange en boeiende poppentraditie,die al 800 jaar v .Chr. bestond. Poppen zijn bij Japanners meer dan speelgoed voor kinderen alleen.

De Gofun-techniek is moeilijk te dateren. In het westen is gofun pas vanaf 1840 bekend. Maar waarschijnlijk is deze kunst al veel en véél ouder.
Gofun werd gemaakt van fijngemalen oesterschelpen. Het werd gemalen en gemalen, net zolang tot er een oestermeel ontstond. Daarna werd er een kleefmiddel aan toegevoegd. Zo ontstond een vrij vloeibare substantie.

                                                                              

Nadat de kop voor de pop uit hout gesneden was, werd deze stapjesgewijs bedekt met de gofun. Het was een proces van een laagje aanbrengen, drogen, laagje aanbrengen, drogen. Soms wel tot vijftien laagjes aan toe.
De houten koppen waren al voorzien van de ogen. Was het gofunproces klaar, dan volgde het proces van voorzichtig schuren. Zo kwam de parelmoerachtige, zachte uitstraling optimaal tot recht.
Als laatste stap volgde het uitsnijden van de oogkassen zodat de oogjes zichbaar werden. Zodoende zijn de oogjes meestal niet gelijk aan elkaar. Het was uiteindelijk allemaal handwerk.
Het hele proces werd afgesloten met de beschildering.

Bij sommige poppen zijn ook de handen en voetjes van gofun gemaakt.

©Pers- en tekstbureau Heliant